Τί κι ἂν μὲ γέννησε Μεσόγειο ἡ ζωή
καὶ πάνῳ ‘π'
τὸ κεφάλι μου ζεστό ἔβαλε ἥλjο
τὸν παγωμένο
ἐγὼ ζητῶ ὠκεανό
τὸ γκρῖζο τὸν
ὁρίζοντα νὰ δῶ καὶ τὸν Ἀπρίλjο
Τὶς λῖμνες τὶς
κρυστάλλινες μ' εὐλάβεια πατῶ
μπροστά μου
ὀρθώνονται βουνᾶ κατάλευκα μὲ χιόνι
φίλος
ἀχώριστος τοῦ Πόλου ὁ Βοριάς
τὸ Ἄριο σαρκίο
μου μὲ θαῤῥος χαλυβδώνει
Δὲν ξαναπόθησα
κρασί, γυναῖκες μὲ καμπῦλες
τὶς μνῆμες
ἔθαψα βαθιὰ ἀπ' τὴ ζεστὴ κοιτίδα
στὴ Skadi πιὰ
προσεύχομαι, αὐτὴ μὲ ὁδηγεῖ
τὴ Νορβηγία
μοναχὰ αἰσθάνομαι πατρίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου