ΑΝΤΩΝΗ ΔΟΥΜΑ-ΚΑΝΑΚΗ ΣΟΥ ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΑΝΝΑ, ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΗΣ ΒΡΩΜΟΠΟΥΣΤΑ

Σὲ καταγώγια σκοτεινὰ στοῦ Γκύζη, στὸ Κουκάκι
γαμοῦν μυώδεις Ἀλβανοὶ τὴ μάννα τοῦ Κανάκη

Δυὸ ποῦτσες μὲς τὸ στόμα της καὶ μιὰ παχιὰ στὸ γκῶλο
καὶ μές τὸ σάπιο της μουνὶ χῶσαν τὸ μπάρμαν ὅλο

μαυριδερὲ τουρκόσπορε, διεθνιστὴ γαμιόλη
στὴ φύτρα σου τὴ γύφτικη μπλεχτήκανε μογγόλοι

χῦσαν σὰ λύκοι μοὐρλιαχτὰ τὴ τζοῦλα προγιαγιά σου
καὶ σπείρανε ἀνθέλληνες γαμῶντας τὴ γενιά σου

κεἶν᾽ ἀπολύτως φυσικὸ μὲ τέτοια ποὔχεις φάτσα
νὰ μὴ γουστάρεις πουσταρὰ τὴ γκαθαρὴ τὴ ράτζα

τὶς κρεατίνες πλάκωσες καὶ ῥίχτηκες στὸν ὄγκο
νὰ μὴ γκυττοῦν τὴ μούρη σου κοπρίτη τζιτζιφιόγκο

ὅλο εἰρωνεία τὸ μουνὶ καὶ πούστικα γελάκια
τὸν βλέπουνε σκατόφλωροι, πουτάνες καὶ πρεζάκια

ἀτάλαντος φριχτὸς τζουτζές, καργιόλης γαμψομύτης
ἀριστερὸς πουτάνας γιός, πουστόφιλος λεχρίτης