ΓΑΜΗΘΗΚΑΝ ΚΟΙ ΚΑΣΤΟΡΟΙ

Ὅταν γαμάω τὸ Χριστὸ νοιώθω πολὺ ὡραῖα
εἴτε τὸν βρίζω μοναχὸς ἢ μ᾽ ὅλη τὴ μπαρέα

γίνομαι ἄλλος ἄνθρωπος, ἀνοίγει ἡ καρδιά μου
δροσίζονται τὰ χείλη μου, χορταίνει ἡ κοιλιά μου

ῥὲ κουτζαβάκη σὲ ῥωτῶ, μπορεῖς νὰ δώσῃς ξῆγα;
πὼς χύνει ρούβλια ὁ σαργὸς καὶ κανναβούρι ἡ μῦγα;

ὅποιος γαμήσια ἔσπειρε, ψωλόχια θὰ θερίσῃ
καὶ τὸ καυλὶ τοῦ σατανᾶ μὲ θειάφι θὰ γεμίσῃ

σοφία, λέει, ἀπ᾽ τοὺς παλιούς, ἀπόγονοι τοῦ Δώρου
τσιμπούκι, ξύλο καὶ φωτιὰ στὸ σπίτι κάθε φλώρου

ξεχείλισαν τὰ χύσια τους τὴ γκοίτη τοῦ Εὐρῶτα
γαμήθηκαν κοἳ κάστοροι, κι ὅποιονα θέλεις ῥῶτα

στοῦ Μπαρμπα-Γιάννη τὴν αὐλὴ σκοτῶσαν ἕνα φίλο
τὸ γκῶλο του ἀνοίξανε μὲ σκουργιασμένο γρῦλο

τὶ μὲ κυττᾷς κωλαλβανὲ, γαμῶ τὴ σκωταριά σου;
τοὺς γυιούς σου θὰ κρεμάσουμε ἀπὸ τὰ ἄντερά σου